Historisch museum

Vandaag werd bekend dat het Nationaal Historisch Museum er definitief niet komt.

De staatsecretaris heeft besloten dat hij er geen 6 miljoen per jaar subsidie voor over heeft. Hij had eerder al bedacht dat een subsidie van 50 miljoen voor de huisvesting niet meer te verantwoorden was. Terwijl de begroting voor de parkeergarage al 60 miljoen was.

Dat het museum er niet komt is helemaal niet erg. Vindt u wel?

Niet dat ik iets tegen musea of cultuur heb. Integendeel, ik kan er buitengewoon van genieten. Maar dat Nationaal Historisch Museum….ik weet het niet.

Het is niet waar, maar vanaf de eerste dag voelde het als een PVV initiatief. Een soort “eigen volk eerst”-museum. Omdat we onze nationale identiteit zouden moeten versterken. En omdat mensen met een andere culturele achtergrond hier eigenlijk niet zouden kunnen functioneren als zij niet weten wie Johan de Witt is. Met zo’n houvast kun je tenminste behoorlijk integreren, zo is blijkbaar de gedachte in de politiek. Want het museum was wel degelijk een poging van de politiek om onze identiteit op te poetsen. Of was het ook om ons af te kunnen zetten tegen de globalisering en tegen Europa? Overigens was het initiatief voor het museum, alweer vijf jaar terug, van Marijnissen (SP) en Verhagen (CDA).

Het is met andere woorden aanbodgestuurd. Er zit verder niemand op te wachten. Het is overbodig. Geen klant die er om heeft gevraagd. Daarom betreur ik niet dat het museum er niet komt.

Historie kan je in heel veel musea bewonderen, ga maar eens kijken in het Rijksmuseum, het Zuiderzee- of Scheepvaartmuseum. Prachtig. Maar ook en vooral buiten musea. Zoek eens lekker een oude stad op en je vindt plekken die boeien en fascineren omdat je er beleeft dat mensen er al eeuwen leven.

Een prima beslissing dus om niet verder te gaan met een museum dat zich graag wilde vestigen in een iconisch gebouw. Wel jammer van de kapitaalvernietiging. Misschien dat de begrote subsidie nog naar de andere musea kan?

Pindakaasvloer

Soms denk ik wel eens dat ik creatief ben. Bijvoorbeeld na psychologische testjes waarbij je zoveel mogelijk toepassingen moet verzinnen wat je met een krant kunt doen.

Maar soms weet ik dat ik helemaal niet creatief ben. Omdat je dingen tegenkomt die je had willen verzinnen. Had moeten verzinnen. Had kunnen verzinnen. Omdat het zo simpel is om het te bedenken.

Dat gevoel overkwam mij toen ik las dat museum Boymans van Beuningen de Pindakaasvloer  gekocht had. Van Ernie notabene!

“De Pindakaasvloer is op elke gewenste grootte uit te voeren en bestaat uit een soort lijst, waarbinnen zich in de gewenste dikte een bepaalde hoeveelheid pindakaas van een nader te bepalen merk bevindt”.

Wat een geweldig ding! En wat een geweldig businessmodel! Het product gaat al sinds 1962 mee en bevindt zich vast nog niet aan het einde van de life-cycle. Helaas doet het museum geen uitspraken over de aankoopprijs, dus we moeten raden naar de marge, maar ik schat in dat er een uitstekende ROI op deze vloerbedekking zit.

Het mooiste van alles is dat het een allesbehalve prettig tapijt is: binnen drie minuten zit de geur diep in je kleding en het loopt ook niet al te lekker.

Maar misschien heeft het ook onvermoede voordelen. Ik heb mezelf voorgenomen om toch eens te kijken naar de isolatiewaarde van pindakaas bij verschillende diktes. Want met het inmiddels verplichte energielabel zie ik ruimere mogelijkheden voor de toepassing van pindakaas in woningen en bedrijfspanden. Zonde om alleen de vloerisolatie te doen!

Mocht de studie naar de isolatiewaarde positief uitvallen dan komt het pindakaasdak als line-extension binnen bereik. Ook kunt u dan met plezier uw spouwmuur met pindakaas vullen. Last-but-not-least: een bijbehorend Groencertificaat is op voorhand niet uit te sluiten en zelfs waarschijnlijk.

Want ook hiervoor geldt het overkoepelende motto van de pindakaasvloer: “alles  is zinloos en onzinnig, maar daarom nochtans wel de moeite waard”.