Sterfgeval

Stephen R. Covey is gisteren overleden. Het overlijden van de bekende management-goeroe was vandaag nieuws in alle toonaangevende journaals, kranten en op websites. Geen wonder, zijn boek The seven habits of highly effective people uit 1989 is in 38 talen vertaald. Hij heeft twintig miljoen boeken verkocht en velen geïnspireerd. Om doelgericht te zijn. Om prioriteiten te stellen. Om zich te ontwikkelen. Veel mensen beschouwden hem meer als personal coach dan als iemand die vooral bedrijfskunde als domein had.

Persoonlijk werd ik meer geïnspireerd door een ander sterfgeval van gisteren. Organist en componist Jon Lord is dood. De band waarvan hij mede-oprichter was, Deep Purple, heb ik viermaal live mogen bewonderen. Met zijn compositie “Concerto for group and Orchestra” uit 1969 trad Jon Lord zelf nog steeds op met wisselende symfonieorkesten. Zijn Hammond-orgel schudde daarbij tussen de violen en cello’s alsof hij tussen Roger Glover en Richie Blackmore zat te spelen.

Iemand die zowel “Smoke on the Water” als een opgefriste versie van “Also sprach Zarathustra” in één moeite door op hetzelfde podium speelt is niet alledaags. De combinatie van klassiek en hardrock en van orgel en gitaarversterker vormden met bombastische effecten een unieke niche in de muziekindustrie. “More than enough, is never too much”: misschien was Lord nog wel een grotere bedrijfskundige filosoof als Covey.