Pindakaasvloer

Soms denk ik wel eens dat ik creatief ben. Bijvoorbeeld na psychologische testjes waarbij je zoveel mogelijk toepassingen moet verzinnen wat je met een krant kunt doen.

Maar soms weet ik dat ik helemaal niet creatief ben. Omdat je dingen tegenkomt die je had willen verzinnen. Had moeten verzinnen. Had kunnen verzinnen. Omdat het zo simpel is om het te bedenken.

Dat gevoel overkwam mij toen ik las dat museum Boymans van Beuningen de Pindakaasvloer  gekocht had. Van Ernie notabene!

“De Pindakaasvloer is op elke gewenste grootte uit te voeren en bestaat uit een soort lijst, waarbinnen zich in de gewenste dikte een bepaalde hoeveelheid pindakaas van een nader te bepalen merk bevindt”.

Wat een geweldig ding! En wat een geweldig businessmodel! Het product gaat al sinds 1962 mee en bevindt zich vast nog niet aan het einde van de life-cycle. Helaas doet het museum geen uitspraken over de aankoopprijs, dus we moeten raden naar de marge, maar ik schat in dat er een uitstekende ROI op deze vloerbedekking zit.

Het mooiste van alles is dat het een allesbehalve prettig tapijt is: binnen drie minuten zit de geur diep in je kleding en het loopt ook niet al te lekker.

Maar misschien heeft het ook onvermoede voordelen. Ik heb mezelf voorgenomen om toch eens te kijken naar de isolatiewaarde van pindakaas bij verschillende diktes. Want met het inmiddels verplichte energielabel zie ik ruimere mogelijkheden voor de toepassing van pindakaas in woningen en bedrijfspanden. Zonde om alleen de vloerisolatie te doen!

Mocht de studie naar de isolatiewaarde positief uitvallen dan komt het pindakaasdak als line-extension binnen bereik. Ook kunt u dan met plezier uw spouwmuur met pindakaas vullen. Last-but-not-least: een bijbehorend Groencertificaat is op voorhand niet uit te sluiten en zelfs waarschijnlijk.

Want ook hiervoor geldt het overkoepelende motto van de pindakaasvloer: “alles  is zinloos en onzinnig, maar daarom nochtans wel de moeite waard”.

Winst en integriteit

In Duitsland is inmiddels een groot schandaal in de pers verschenen. Kranten, radio, televisie en internet doen 24 uur per dag mee. En terecht.

Onze buren hebben een dioxine-schandaal van ongekende omvang aan hun broek. Niet 500 ton vergiftigd vet is er verwerkt, maar 3.000 ton – voor zover nu bekend. Daarmee wordt zo’n 150.000 ton veevoer besmet. Hier in Nederland horen we er vooralsnog niet zoveel van. Het nieuws wordt hier beheerst door een kolossale brand in Moerdijk waarbij zoals gewoonlijk geen gevaarlijke stoffen zijn vrijgekomen. Nou ja, giftige en bijtende stoffen hoeven natuurlijk ook niet gevaarlijker te zijn dan uw barbeque, toch?

Terug naar de dioxine-affaire. Dat lijkt ver weg, Duitsland, maar inmiddels is bekend dat er ook zo’n 136.000 eieren aan Barneveld zijn geleverd. Duitsland levert eieren aan Barneveld zoals België tomaten levert aan Griekenland, heel logisch. Ben heel benieuwd of die eieren een “D” of een “NL”-stempeltje op de schaal hebben. Natuurlijk waren deze niet voor de directe verkoop aan consumenten, maar is het gewoon verwerkt in levensmiddelen en daarom is er geen gevaar. Slaap zacht, mevrouw de consument. Bent u inmiddels ook benieuwd waar die gedioxineerde kipfilet naar toe gaat? Ach….die paar eitjes, denkt u wellicht. Het ontstaan van kanker heeft maar één dioxinecelletje nodig.

Waar komt dat dan toch vandaan?

Goedkoop voedsel en winstbejag zijn de drijfveren achter dit schandaal, waar ook een Nederlandse handelaar bij betrokken is. Die verzekerd dat het  vergiftigde afgewerkte dieselvet alleen maar op papier bij hem is geweest en daarom is hij niet schuldig. Maar waarom vreten wij afgewerkt dieselvet en kunnen wij er niet van op aan dat wij gewoon afgewerkt snackbarvet knagen?

Het antwoord is simpel: winst gaat boven integer gedrag. De processen in de voedselindustie worden onvoldoende gecontroleerd en de daders worden bijna nooit veroordeeld voor marteling en moord. Het bewust op grote schaal veroorzaken van kanker komt daar toch in de buurt.

Het wordt hoog tijd dat de voedselketen nog beter wordt gecontroleerd dan de geldketen. De consument kan helaas weinig doen: zelfs de biologisch geproduceerde voeding garandeert niet dat het dioxine-vrij is.

Ik tik morgenochtend maar eens een sinaasappel bij het ontbijt.

2011

Voor velen was het vandaag de eerste werkdag in het nieuwe jaar. De meesten wensten de meesten het allerbeste toe in de  hoop dat het een mooi jaar mag worden.

Een spannend jaar zal het wel worden. Kopstukken uit bedrijfsleven en politiek hebben voor 2011 weliswaar geen verrassende vooruitzichten, maar de onzekerheid klinkt er aan alle kanten doorheen. Van echt economisch herstel is nog  niet echt sprake, wel van een heel voorzichtig opkrabbelen in veel sectoren. “Het glas is half vol”, heet deze status. En dat is het natuurlijk ook. Voor de pessimisten onder u: Erik van Muiswinkel beschreef tijdens zijn oudejaarsconferance treffend hoe verschrikkelijk het is om op het welvaartsniveau van 1998 te moeten zitten: “In die tijd moesten de kinderen in de auto nog op één DVD-speler naar dezelfde film kijken”.

Ook qua denken wordt het een spannend jaar. Vastgesteld is dat de banken nog niet genoeg hebben geleerd van de kredietcrisis (“regelgeving komt eraan”) en de verwachting wordt geuit dat het Angelsaksische denken verder afneemt. Of is het de hoop op lagere bonussen, minder korte-termijn denken en meer duurzaamheid? We zullen het dit jaar zien.

En dan is er ook nog de euro die in het afgelopen jaar zoveel glans verloren heeft. Ofschoon de glans er weer opgepoetst wordt wordt er ook openlijk gesproken over “knoflookeuro’s” en normale euro’s. Wat mij betreft zit daar een luchtje aan!

Onzekerheden of niet: ik wens alle lezers een succesvol en gezond 2011!