Woekerapp

bron: flickr

Op elk congres, in alle vakbladen, op de economie en gadget-pagina’s van de kranten lijkt het tegenwoordig nog maar over één ding te gaan: de nieuwste hebbedingetjes van dat bedrijf met dat aangevreten fruit als logo. Grote bewondering is dus op zijn plaats. Als je zo’n onderscheidend vermogen weet te creëren in een markt die toch overspoeld wordt met snel verouderende kunststof doosjes met wat elektronische componenten erin, en je weet in zo’n markt ook nog de hoogste prijs te vragen, dan ben je een kei in marketing. Chapeau!

Wat een fascinerend gegeven: elke prijsvraag is bij voorbaat mislukt als er niet een iProduct te winnen is. De hele economische wereld maakt zich zorgen als iBaas een griepje heeft en de grootste concurrenten gaan in wanhoop samenwerken om het iMarktaandeel niet verder op te laten lopen.

Ondertussen vertoont de iConsument zo langzamerhand trekjes van zwaar religieus fanatisme: zonder veel ratio worden iProducten vereerd en aanbeden. Wie tussen kerst en nieuwjaar probeerde een iWinkel te bezoeken moest vaststellen dat half Nederland probeerde daar de kerkdienst bij de wonen en de dertiende maand aldaar in de collectezak wilde stoppen in ruil voor een aanbeden relikwie.

Hoe kan het toch dat iedereen een iTelefoon wil hebben waarvan de antenne niet functioneert? Waarom wil iedereen een computer die maar de helft kan van wat andere apparaten kunnen die ook nog eens de helft goedkoper zijn? De media staan al maanden bol van de speculaties over de opvolger van de iPad. Want, spektakel, de volgende versie zou wel eens voorzien kunnen zijn van… een camera. Dat wordt slaapzakken voor de deur bij de iWinkel en vliegtickets naar de “Big aangevreten fruitstad”. Want er komt een nieuw product met een voorziening die iedereen al heeft en nog net niet standaard in elke spijkerbroek of petje zit ingebouwd.

Tot zover de hardware. Toegegeven: het werkt prettig en het ziet er sexy uit. Het past precies in de verbeelding en de wensen van de klant, dus niks mis mee.

Dat is bij de software anders. Voor een paar iProducten moet je zogeheten ‘apps’ kopen in de fruitwinkel. App. Het woord alleen al. Niet dat het dan beter werkt, maar het klinkt stoer dat je een ‘app’ hebt. Bedrijven buitelen over elkaar heen om apps te ontwikkelen om de continuïteit voor de toekomst te waarborgen. Je hoeft geen goed product te hebben als je maar een killer-app hebt. De hardware is zo slim ontworpen dat je alleen maar via de iFruitwinkel software op je iProduct kunt zetten. De schoen begint echt te knellen bij de verdeling van schapruimte in de iFruitwinkel. Zowel financieel als inhoudelijk. In NRC Handelsblad zijn inmiddels meerdere artikelen verschenen over de aankondiging van de fruitfirma dat over krantenabonnementen een fee van 30% betaald moet worden. 30%! Daar durfden verzekeringsmaatschappijen in hun stoutste dromen bij de verkoop van polissen niet aan te denken. 30% als distributiefee voor een plekje in de fruitwinkel. Met recht een woekerapp dus.

Veel bedreigender is nog de bemoeienis met de inhoud van de apps (de VIVA app heeft de populaire rubriek “Anybody” weggecensureerd) en de controle over de gegevens (de krant moet straks ook nog de fruitwinkel betalen om te weten wie de abonnees zijn en wat zij leuk vinden aan de krant). Past deze beweging in een samenleving die opener en transparanter wordt? Is dit internet zoals internet bedoeld is?

Hier wordt het religieuze karakter van iGelovigen wel erg manifest. Waarom kiezen consumenten voor een aanbieder die keuzes beperkt? Uit vrije wil nog wel. Hetzelfde doen we verbazingwekkend genoeg met zoekmachines. Altavista stopt. Ilse en Yahoo kent niemand meer en Bing komt niet van de grond. Heeft u ooit iets niet kunnen vinden met Altavista? Waarom beperkt iedereen zich vrijwillig tot die ene zoekmachine? Het lijkt Godgle wel.

Ik wens de concurrentie veel succes en wens u een gezonde dosis atheïsme bij uw aankoopbeslissingen.